Sevgili Ortak,
Hikayenin bize neden bu kadar dokunduğunu sormuşsun. Bence hayatın bizi hırpaladığı, biraz yalnız, bazen umutsuz, çoğu zaman da endişe içinde, artık güzel bir şey olsun dediğimiz bir dönemde senin inatla yaşama tutunman, babanın ve babaannenin de sana sevgi ve emekle o mücadeleye yardım etmesi o güzel şeydi. Yani karşılık beklemeden, saf iyilik, sevgi. Bir de zor başlayan hayata karşı senin gösterdiğin direniş, pes etmeme.
Senin gibi çok hayata tutunma hikayeleri var elbette ama babanın merceği kendine yönlendirmektense sana çevirmesi; naiflikle, sevgiyle anlattığı günlük maceraların; punk saçların, yakışıklı yaramaz yüzün de yardım etti tabi bu kadar sevilmene.
Benim açımdan bir de bizden çok erken alındığını düşündüğüm, yaşatmak için elimizden gelen, hatta gelmeyen her şeyi yaptığımız ablan Pepper var. Pepper kuzum sabırla bana insan olarak önceliklerimi, kalbimi sevgiye tamamen açmayı ve hiç geçmeyen bir kalp kırıklığı yaşamama rağmen o sevginin her şeye değer olduğunu, sevginin de emek olduğunu öğreten bilge bir varlıktı. Onun ardından seninki gibi her hayata tutunma hikayesini kiminle kavga edeceğimi bilmeden karşı tarafa atılan bir gol olarak gördüğüm için ekstra da mutlu oluyorum! Hayatımıza giren senin gibi minnaklardan öğrenecek çok şeyimiz var insan olarak, o yüzden sen çok yaşa Ortak.
Sevgiler, / Özge Selçuk