Sevimsiz Ortak’a :)))
Neden sevdim, onda olup bende olmayan neydi diye sorarak başlıyım o zaman.
Babacığının kendi hesabında resmini ve hikayeni yayınladığı ilk gün tanıştım seninle. Aklımdan geçen ilk şey de umarım direnir, umarım her nefesine bir diğerini ekler; saniyeler dakikalara, dakikalar saatlere, saatler günlere döner ve minik, o cılız bedeniyle hayata tutunsun diye verilen onca çabayı karşılıksız bırakmaz diye düşündüm.
Her gün sabah uyanır uyanmaz daha elimi yüzümü yıkamadan, sabahın 6’sında babacığının sayfasına girip senle ilgili kaçırmış olabileceğim bir haber, bir resim var mı diye bakmak ilk işim oldu. Zaman oldu sabahın bir körü gözlerim doldu, kimi zaman yüzüme kocaman bir gülümseme yayıldı.
Hayata karşı bu kadar zorlanırken, bu kadar yalnız, bu kadar umutsuz, bu kadar güçsüz hissederken senden güç aldım, “o yaparsa Tümay, sen de yapacaksın” dedim.
Dedim ki “kimse bu hayatta umutsuz güçsüz veya yalnız değil”.
“Hayat bir an” dedim, o bir anı geçirince diğer anları da geçirmek için gerekli olan o gücü senin azminden aldım.
Her sabah senden gelen iyi bir haber, her gün aldığın 5-10 gramlarla ben de kuvvetlendiğimi hissettim. Artık her sabah güne başlarken gülümseme sebebimsin. Bunun için sana çok teşekkür ederim.
Bir de şunu söylemeden geçemeyeceğim, senin her biri birbirinden güzel eşsiz resimlerini, videolarını her akşam anneme gösterirken bak ortak bugün de iyi diye, belki de içgüdüsel olarak başka bir miniğe baktığımızı hisseden evimizin prensesi Maya ablan da koşturarak yanımıza gelip seni izleme keyfine ortak oldu :))) Onun da sana selamı var 😉
Belki de seni hiç görmeyecek bir ablan olarak, varsın görmeyeyim sen iyi ol yeter, hep en büyük takipçilerinden biri olarak kalacağım. Hep var ol, hep sev, hep sevil. Tüylerin kadar uzun ömrün olsun ORTAK… / Tümay Pehlivan